mum ışığıydın sen... kocca karanlığı aydınlatan incecik,titrek;söndü sönecek ataklarıyla panik yaptığım tek mum...tek ışık... yalanlarla yaktın karanlığıma seni sen; dudaklarınla üfledin. Sevme dedin bana. Derstin. Sınavdın. Son demagojim,son dramım... Noktamdın 3 tane cümle devam edecek gibi yapıp,üçüncüyle aslında sonlandırdığım. Canımdın sen.Kalan son canım...

Şimdiden sorasını affetsin Tanrım;çünkü yarattığı değilim artık. Bu yüzden kızgınım çok! Ben,onların beni soktuğu şekli almamalıydım. Çünkü ben güzel bir kadehtim zaten sen içime dolduğunda. Sığmayıp içime isyan ettiğinde, beni sokmaya çalıştığın bu lanet şekli almamalıydım. Sen dağılmalıydın.Oysa sabırla taşıdım ağırlığını; ama ne zaman ki duydum sen söylemeden içinden saliselerle bile olsa geçirdiğini; o gün baktım ki kadeh aslında sensin ve ben sana göre şekil almışım. Sırf dağılayım diye; seni de kırdım...