Nefesini buldu kadın
O güzel parmakları değdi bedenine
Can oldu kadın
A idi B idi C idi harfler,
Çirkindi adamdan önce,
Adam onları alıp resimler yaptı kadın için,
Hep iç geçirir oldu kadın;
Adam öyle güzel baktı ki ona,
Kayboldu kadın...
Sonra gece günü sikip attı,
Gün yarınla aldı intikamını,
Yarın bir diğer güne vardı,
Koca bir ay oldu,
Ay ayla eğlendirdi gönlünü derken
Yıl doldu dolacakken günlerin günahının keşmekeşliğinde;
Adamın gözleri bakmaz,
Dudakları öpmez,
Sözleri susar oldu...
Durdu kadın...
Dimdik değil belki, ama ayakta.
Baktı kadın,
Gözlerine değil ama yüzüne.
Sustu kadın,
Dudaklarına değil ama varlığına, özüne.
Soluğu onun değildi sıkıca tutunduğu,
ve usulca vazgeçer gibi
Adamdan aldığı nefesi bıraktı kadın dudaklarından
Aklından cümleleri
Gözünden gözlerini akıttı...
Bir seferde değil,
Damla damla tüketti.
Her seferinde bir damla da kendi tükendi kadın
Deniz değildi derya değildi
Zaten yaş kadardı gözlerindeki...
Küf doldu ağzı
Sus oldu gözleri
Bin yüzünden en çirkinine döndü yüreği
Git dedi kadın
ben bir soluk daha alamadan o salise
git dedi sana
bulaşmadan yüzüm yüzüne
git dedi ...
çünkü kadının o it yüreğinin
beti benzi kararmış hainliğindeki
son güzel cümlesiydi sakladığı adamın
"izin versen seni sevebilirdim" dedi, bir gülümseme belirdi yüzünde, "o halde izin verdim gidebilirsin de"
izin verdim,
gidebilirsin
